Strona:Karol May - Rapir i tomahawk.djvu/90

 Mały André rzekł z zapałem:
 — A my? Czy nie możesz nas poprowadzić?
 — Niestety, nie powinniście się zatrzymywać. Juarez potrzebuje pieniędzy. Zresztą, wmięszanie się obcych wojsk mogłoby doprowadzić do dyplomatycznych zawikłań, których i tak mamy dosyć. Udacie się wprost do Juareza. Droga prowadzi wprawdzie pośród Komanczów, ale niema obawy; będzie wam bowiem towarzyszyć moich pięciuset Apaczów.
 — Naprawdę? To świetnie! Ale gdzie twoi Apacze przyłączą się do nas?
 — Omówię to dziś w południe ze swoim przyjacielem Niedźwiedziem Okiem. Mam się z nim spotkać w górach Tamises. Jeżeli chcesz się udać wraz ze mną, przygotuj się do jazdy. Za pół godziny wyruszę. —
 Wkrótce potem opuścił Gerard pokoj, aby ruszyć w góry. W korytarzu czekała na niego Rezedilla.
 — Sennor, więc znowu odjeżdżacie? Przecież przybyliście dopiero wczoraj.
 — Muszę — odpowiedział z uśmiechem. — Pani ojciec wskazał mi przecież drzwi.
 — Ach, niech pan tego nie bierze na serio, nie miał pojęcia, że pan jest Czarnym Gerardem. Teraz w ogieńby dla pana skoczył!
 — Czy gniewa się pani, że zataiłem przed nią swe nazwisko?
 — Skądże znowu, sennor! Widocznie miał pan po temu powody; zresztą już wczoraj wiedziałam, kim pan jest.

88