Strona:Karol May - Reïs Effendina.djvu/121

ki, zalecone przez niego, chociaż mnie wcale nie nęciły. Musiałem uważać siebie za nieproszonego gościa, sposób bowiem, w jaki wprowadził mnie tu emir, nie mógł chyba wzbudzić dla mnie przychylności. Postanowiłem więc na wypadek, gdyby się zachowywano względem mnie niegrzecznie, opuścić pałac natychmiast i poszukać sobie innego mieszkania.
 Siedziałem z godzinę na poduszce, paląc fajkę; sądziłem, że ktoś przyjdzie zapytać, czy sobie czego nie życzę, — nikt się jednak nie zjawił. Dopiero po długim czasie wszedł marszałek domu, a służący, który tak długo siedział przede mną, nie rzekłszy ani słowa, oddalił się z pełną uszanowania szybkością. Czarny nie usiadł, jak tego wymagały przepisy grzeczności, lecz stanął, powlókł po mnie nienawistnem okiem i powiedział:
 — A więc reis effendina jest twoim przyjacielem? Kto go słyszy, myślałby, że to sam wicekról. Jak dawno go znasz?
 — Odniedawna — odrzekłem z gotowością i zgodnie z prawdą.
 — I sprowadza cię tutaj do pałacu

117