Strona:Karol May - Reïs Effendina.djvu/126

 — Dopiero dziś przybyłem i nie wiem, gdzie będę mieszkał. Zresztą, mam zamiar tylko kilka dni tu zabawić.
 — Więc zostań u nas, effendi! Bądź naszym gościem! Mamy dla ciebie dosyć miejsca.
 — Nie mogę przyjąć tego zaproszenia, bo nie wiecie, kim jestem. Jestem mianowicie chrześcijaninem.
 — Chrześcijaninem, jest chrześcijaninem! — rzekł starzec, przypatrując mi się z pełną szacunku ciekawością.
 — Chrześcijaninem! — powtórzyli drudzy.
 — Tak, chrześcijaninem, — potwierdziłem. — Teraz chyba nie powtórzysz zaproszenia.
 — Czemu nie? Czy nie jesteś zbawcą mego syna?
 — Nie, ja nim nie jestem. Syn twój byłby i beze mnie przyszedł do siebie.
 — Na pewno nie! Słyszałem, że lekarze chrześcijan są wielkimi czarownikami, przed którymi śmierć musi często uciekać.
 — Nie są wcale czarownikami, tylko

122