Strona:Karol May - Reïs Effendina.djvu/132

przyjaciela Murada Nassyra. Oddychał, charcząc niemal; policzki wyglądały jak napełnione torby, a cała twarz tak obficie krwią nabiegła, — widać to było pomimo czarnej barwy skóry — że należało spodziewać się, iż apopleksja położy kres jego życiu, jeśli przedtem jeszcze nie umrze naskutek długotrwałej niestrawności. Kiedy spostrzegł, że mu się przypatruję uważnie, rzekł z westchnieniem:
 — Mylisz się, effendi. Nie jestem tak zdrów, jak sądzisz. Tłustych uważają zwykle za zdrowych.
 — Ja nie. Lekarze Frankistanu wiedzą, niestety, dobrze, że ludzie otyli są bliżsi grobu, niż szczupli.
 — Niech mnie Allah ochroni! Powiedz mi prędzej, jak długo mam jeszcze żyć?
 — Kiedy jadłeś dziś po raz ostatni?
 — Dzisiaj rano.
 — A kiedy znowu jeść będziesz?
 — W południe — za pół godziny.
 — A co jadłeś rano?
 — Bardzo mało; tylko kurę i połowę czombra baraniego.

128