Strona:Karol May - Reïs Effendina.djvu/55

wodów, to udało się mojemu butowi. Ten starzec siedział teraz skurczony i nie miał odwagi spojrzeć mi w oczy. Dlatego miałem dla niego nawet nieco współczucia, kiedy się po chwili odezwałem:
 — Pojmiesz chyba, że teraz nie mogę mieć z tobą już nic wspólnego. Nie jadę z tobą dalej.
 — Jedź z djabłem i do piekła! — fuknął na mnie, jak kot.
 — Ile zapłacił Murad Nassyr za moją podróż?
 — Tylko sto piastrów — odrzekł, domyślając się dalszego ciągu.
 — Nie kłam, bo dwieście za mnie, a sto za murzynięta. Powiedział mi to, zanim wszedłem na pokład, a jemu więcej wierzę, niż tobie.
 — Sto! — twierdził uparcie.
 — Trzysta! Oddasz mi je, gdyż opuszczam twoją dahabijeh.
 — Dał tylko sto. Rozkosz mi sprawisz, kiedy mi się z oczu usuniesz. Zabieraj się czem prędzej! Jechałeś jednak ze mną z Bulaku do Giseh. A to kosztu-