Strona:Karol May - Reïs Effendina.djvu/60

 — Bądź szczęśliwy! — odrzekłem lakonicznie, a uprzejmie.
 Towarzysze jego skłonili się w milczeniu, na co odpowiedziałem takim samym ukłonem. Następnie zwrócił się przybysz do reisa i zapytał ostro:
 — Czy znasz mnie?
 — Miałem już kilkakroć szczęście oglądać twoje oblicze — odpowiedział zapytany utartą formułą wschodnią.
 — Nie wiem, czy wielkie to było dla ciebie szczęście. Czy niema tutaj jeszcze dwu ludzi?
 — Jest sternik i służący dla obcych.
 — Nikogo więcej?
 — Nie, sijadetak; moi majtkowie poszli do kawiarni.
 — No, a czemuż ci dwaj zniknęli? Gdzie się udali? Czy może nadół do szczurów?
 Reis nie miał odwagi odpowiedzieć i spuścił głowę.
 — A więc tak, tak! Wiem dobrze, czego tam chcą. Zawołaj ich natychmiast, jeśli nie chcesz dostać harapem!

56