Strona:Karol May - Reïs Effendina.djvu/74

lej, więc przybiję w Siut do brzegu. Odpływam stąd pojutrze; otóż przeniesiesz się na mój statek, oczywiście jako mój gość, gdyż dla zarobku podróżnych nie przewożę. Dobrze?
 Kiedym się jakiś czas wahał, podał mi rękę i zawołał:
 — Zgódź-że się, bardzo cię o to proszę! Nie ja tobie, lecz ty mnie wyrządzisz przysługę!
 — A zatem dobrze, i oto moja ręka. Jadę z tobą do Siut.
 — Bardzo chętnie zabrałbym cię i dalej ze sobą, ale skoro masz czekać na przyjaciela, to musisz oczywiście danego mu przyrzeczenia dotrzymać. A teraz opowiedz, co się tu stało!
 — To nie wystarczy. Muszę opowiedzieć więcej, opowiedzieć i to, co przedtem zaszło; ty jednak nie będziesz miał czasu wysłuchać mnie do końca.
 — Mam dziś dosyć czasu; muszę czekać, dopóki nie nadejdą majtkowie. Ciekawym, dlaczego ten drab wysłał wszystkich swoich ludzi ze statku!
 — Tylko z mego powodu.

70