Strona:Karol May - Sąd Boży.djvu/116

zawołał nagle:
 — Maszallah! Czy szły przez czoło od lewej skroni ku prawej?
 — Tak!
 — Czy tylko ten jeden człowiek był niemi naznaczony?
 — Nie, każdy z nich miał takie same blizny!
 — Bismillah! Wiem już, kto to był!
 — Mów! Kto? — krzyknąłem prawie, opanowany gorączkową niecierpliwością.
 — Był to... nie, — przerwał, a twarz jego skrzywił grymas podstępu; — czy będziecie ścigali tego człowieka?
 — Tak!
 — Nawet aż do jego obozu?
 — Oczywiście!
 — Przyrzeknij mi więc jedno!
 — O co ci chodzi?
 — Przyrzeknij, że pojedziecie drogą, którą wam wskażę!
 — Nie mogę złożyć takiego przyrzeczenia, gdyż nieprzewidziane okoliczności mogą zmusić nas do obrania innej drogi.
 Wtem odezwał się Abd el Kahir:
 — Odmawiając Humamowi przyrzeczenia, tem samem zamykasz mu usta. Chcę wiedzieć, kim był wódz morderców! — Zgadzam się na żądanie szeika Hadesz!
 — Dobrze, trzymam cię za słowo, — odparł Humam; — zresztą nie musicie wciąż iść za nimi; jeśli pojedziecie w mojem towarzystwie do wadi Baszam, to i tak morderca wpadnie wam w ręce. Bowiem i ja

116