Strona:Karol May - Sąd Boży.djvu/177

 — Co przepadło?
 — Cała moja radość, że udamy się na pomoc uwięzionym!
 — Jakto?!
 — Jakto? — Jeszcze pytasz?! Zdaje się, że Allah przyciemnił promienie twego rozumu!
 — Nie mojego, lecz twego, Halefie!
 — O, — mój jest w zupełnym porządku, jak zwykle!
 — Nie mogę jakoś tego spostrzec; — czy doprawdy sądzisz, że dam się podejść temu staremu szeikowi Szirwanich?
 — Jestem zmuszony w to wierzyć!
 — Doprawdy?!
 — Musieliśmy przeprawić się przez rzekę; dobrze; dzięki temu uniknęliśmy walki! Ale teraz mamy jechać półtora kuladża dalej, to znaczy, że z tamtej strony rozbito obóz z brankami, które chcemy wszak wyswobodzić! Obóz jednak miniemy i nie wolno nam doń powracać!
 — Słusznie!
 — Po przejechaniu półtorej mili, wolno nam znowu zawrócić na tamten brzeg, lecz będziemy bardzo oddaleni od obozu! A ponieważ wracać nam nie wolno, żadną miarą nie oswobodzimy tych biedaczek z niewoli! O Allah! Biada!
 — Tak, biada! — I ty, który znasz mnie tak dobrze, skąpisz mi zaufania? Czyż ja nie chcę dziewcząt uwolnić?
 — Po przybyciu na tamten brzeg?
 — Tak!
 — Ależ nie będzie nam wolno powrócić?!

177