Strona:Karol May - Sępy skalne.djvu/107

 Davy, Marcin i Frank poszli za przykładem Grubasa. Tylko Wohkadeh przezornie się zatrzymał.
 — Czemu mój czerwony brat nie jedzie? — zapytał syn niedźwiednika.
 Indjanin wciągnął powietrze podejrzliwie w nozdrza i odparł:
 — Czy moi bracia nie czują zapachu koni?
 — Naturalnie. Wszak siedzimy na koniach.
 — Ten zapach szedł z bramy, zanim jeszcze wjechaliśmy.
 — Nie widać wszak ani człowieka, ani zwierzęcia, ani ich śladu.
 — Ponieważ grunt jest skalisty. Moi bracia niechaj się mają na baczności!
 — Niema podstawy do lęku — oświadczył Jemmy, wjeżdżając głębiej. — Chodźcie! Obejrzymy dokładniej.
 Zamiast czekać, aż wróci, wszyscy pojechali za nim.
 Naraz rozległo się wycie, aż ziemia zadrżała. Z głębi skoczyła znaczna ilość Indjan i w sekundę potem czterej nierozsądni biali byli okrążeni. Długi, szczupły, a wysuszony drab, w którym z ozdób głowy można było poznać wodza, zawołał do białych skaleczoną angielszczyzną:
 — Poddajcie się, bo wam zabierzemy skalpy!

105