Strona:Karol May - Sępy skalne.djvu/115

myśliwych, nie zdradził się jednak najmniejszem poruszeniem.
 — Ciężki Mokasyn nie zna waszych imion — odparł. — A kim są ci obaj mężowie?
 Pytanie dotyczyło Franka i Marcina. Davy szepnął Grubasowi:
 — Na miłość Boską, nie wymieniaj nazwisk!
 — Co mówi ten biały?! — zapytał surowo naczelnik. — Niechaj odpowiada ten, którego pytam!
 Jemmy musiał się zdecydować na kłamstwo. Wymienił pierwsze lepsze nazwisko, jakie mu wpadło do głowy, i podał Franka i młodego Baumanna za ojca i syna.
 Wódz badawczo przyjrzał się jednemu i drugiemu, i uśmiechnął ironiczne. Wszelako rzekł przyjaznym głosem:
 — Niechaj biali idą za mną! — Skierował się w głąb podwórza.
 Domniemany dom był niegdyś wielką skałą, składającą się ze skalenia i bardziej miękkich minerałów. Te zostały zmyte ulewami, wskutek czego utworzył się stwór, przypominający długi, otoczony wysokiemi murami, dziedziniec, podzielony bocznemi ścianami na kilka części.
 Najgłębsza była zarazem najobszerniejsza. Zmieścił się w niej cały tabun koni Ogallalla. W kącie leżało sześciu białych ze spętanemi

113