Strona:Karol May - Sępy skalne.djvu/141

 — Oszczerstwo! Zdechły bawół nie leży w prerji. Pożerają go sępy i kujoty!
 — A kujotem ty właśnie jesteś!
 — Uff! — ryknął Wohkadeh, szarpiąc więzy. — Gdybym nie był spętany, pokazałbym, kto jest kujotem, — ja, czy ty!
 — Już pokazałeś. Jesteś tchórzem, gdyż lękasz się wyznać prawdę.
 — Nie wypierałem się ze strachu, lecz przez wzgląd na towarzyszów.
 — Uff! A więc przyznajesz się do winy? Opowiedzże, coś uczynił!
 — Mogę opowiedzieć w krótkich słowach. Udałem się do wigwamu niedźwiednika, aby zawiadomić przyjaciół o nieszczęściu. Następnie wyruszyliśmy, aby niedźwiednika uwolnić.
 — Kto?
 — My w pięciu. Syn niedźwiednika, Jemmy, Davy, Frank i Wohkadeh.
 — A Wohkadeh bardzo polubił białych?
 — Tak. Każdy z tych białych jest więcej wart, niż stu Ogallalla.
 Wódz potoczył okiem po wojownikach, stwierdzając z radością wrażenie, jakie wywarły na nich ostatnie słowa Wohkadeha. Poczem zapytał:
 — Czy wiesz, co cię spotka za te słowa?
 — Tak. Zabijecie mnie!
 — Tysiącem tortur!

139