Strona:Karol May - Sępy skalne.djvu/158

rozbrzmiewały z otworów pojęki i świsty, jakgdyby jęczały dusze potępieńców.
 — Kats-angwa! — To straszne! — zawołał Mężny Bawół.
 — No, — zapytał, uśmiechając się, Winnetou — czy mój brat i teraz nazwie ten otwór „Ustami Niebios“?
 — O, nie! Oby wszyscy nasi wrogowie byli na dole pogrzebani! Czy nie lepiej opuścić tę miejscowość?
 — Tak, ale właśnie nad Paszczą Piekła rozbijemy obóz.
 — Uff! Czy tak dyktuje konieczność? Zapach jest obmierzły.
 — Prawda. Lecz paszcza wyła na dziś po raz ostatni. Nie zatruje więc nosów Szoszonów.
 Apacz zaprowadził swoich towarzyszów wzdłuż zbocza do miejsca, gdzie brzeg składał się z miękkiego kamienia i z ziemi. Tu ukryte moce działały aż do góry. Całą ścianę skalną wchłonął przed wieki krater; miękka ziemia obsunęła się i utworzyła nasyp, pokryty gęsto zgniłem napoły drzewem i pojedyńczemi skałami.
 Góra była stroma i nie wydawała się niebezpieczną. Pełno tu było siarkowo zabarwionych otworów, z których buchała para; widocznie ziemia była terenem kraterów.

156