Strona:Karol May - Sępy skalne.djvu/39

dokoła drzewa, które umożliwiają szpiegowanie. — A więc wywiadowcy przekradli się przez łańcuch posterunków. Leżą na skraju lasu lub pomiędzy chróstem i gałęziami, zwalonemi przez wicher, i oglądają nas. Jeśli im się uda wrócić do swoich, jesteśmy zgubieni, — napadną na nas niepostrzeżenie i wytępią. Najlepiej jest unieszkodliwić wywiadowców.
 — A więc zastrzelić?
 — Tak. Jestem przeciwnikiem przelewu krwi, skoro go można uniknąć. Ale w takim razie ma się do wyboru albo nie oszczędzać wroga, albo popełnić istne samobójstwo. Trzeba więc posłać kule.
 — Tkih akan! — Są blisko! — szepnął wódz Apaczów.
 — Teszi-szi-tkih — Widzę ich — odparł Old Shatterhand.
 — Naki! — Dwóch!
 — Ha-oh. — Tak.
 — Szi-ntsage, ni-akaya. Tayassi! — Bierz tego, a ja wezmę tamtego. W czoła!
 Apacz, mówiąc to, przesunął rękę z lewej strony ku prawej.
 — Powiedz nam, sir, co za tajemnica macie z Winnetou? — zapytał Davy.
 — Nic szczególnego. Powiedziałem Winnetou po apaczowsku, aby mi pomógł zademonstrować strzał biodrowy.

37