Strona:Karol May - Sępy skalne.djvu/64

 Indjanin poznał z pierwszego wejrzenia, że skierowane w niego lufy mają przewagę nad strzelbami jego wojowników.
 — Cofnąć się! — zawołał głosem, który huknął w kanjonie jak granat.
 Gwałtownie zawrócił rumaka. To samo uczynili jego wojownicy. Ale teraz ujrzeli przed sobą oddział Winnetou z najeżonemi lufami.
 — Wakon szitsza! — Złe leki! — zawołał przerażony. — Zawróćcie! Tam stoi człowiek, który trzyma w ręce znak mówcy. Nasze uszy niech usłyszą, co pragnie powiedzieć.
 Zawrócił ponownie konia i zwrócił się powoli do Old Shatterhanda, a za nim jego oddział. Przezorny Apacz skorzystał z tego, pośpieszył za Wronami i zamknął ich w jeszcze ciaśniejszej przestrzeni.
 Old Shatterhand stał nieruchomo. Upsaroca obrzucił go nieustraszonem spojrzeniem i zapytał:
 — Czego chce tu biała twarz? Dlaczego staje mi na drodze?
 Old Shatterhand wytrzymał spojrzenie Indjanina i odparł:
 — Czego chce tutaj czerwonoskóry? Czemu ściga mnie i moich wojowników?
 — Ponieważ zabiliście dwóch moich braci.
 — Przyszli do nas jako wrogowie, a wrogów się zazwyczaj unieszkodliwia.
 — Skąd wiesz, żeśmy wrogami?

62