Strona:Karol May - Sępy skalne.djvu/84

 — Tak — uśmiechnął się Old Shatterhand. — Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tego za złe.
 Upsaroca bezradnie spojrzał na swoich. Twarz jego przybrała wyraz tępej rezygnacji.
 — Raczejbyś mnie zabił! — żalił się. — Wielki Duch opuścił nas, ponieważ skradziono nam leki. Nigdy już nie wejdziemy do Wiecznych Ostępów. Czemu squaw naszych ojców nie pomarły, zanim nas wydały na świat.
 Niedawno jeszcze dumny i pewny zwycięstwa wojownik, teraz złamany powlókł się do swoich. Odwrócił się raz jeszcze i zapytał:
 — Czy pozwolicie nam odśpiewać pieśń śmiertelną, zanim nas zabijecie?
 — Zanim ci odpowiem, pragnę zadać pytanie. Chodź!
 Old Shatterhand zaprowadził Bezimiennego do Upsaroca, wskazał na Stokrotnego Grzmota i zapytał:
 — Czy jesteś jeszcze zły na swego wojownika?
 — Nie. Nie mógł inaczej. Tak chciał Wielki Duch. Straciliśmy leki.
 — Odzyskacie je, albo dostaniecie jeszcze lepsze.
 Wszyscy spojrzeli nań ze zdumieniem.
 — Gdzież je odzyskamy? — zapytał przywódca. — Tu, gdzie mamy umrzeć? Lub może we

82