Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/150

 — A reszta?
 — Jaka reszta?
 — Przecież mówił mi pan, że w waszej wyprawie uczestniczyło oprócz Welleya jeszcze kilka osób.
 — Racja! Zapomniałem poinformować pana, żeśmy się z tymi ludźmi rozstali, skorośmy tylko bez ich pomocy odkryli placer przy Stihi-Creek. Nie myśleliśmy wcale dzielić się nasza zdobyczą.
 — Czy zauważył pan pogoń po rozstaniu się z towarzyszem?
 — No.
 — Czy ustalił pan z Welleyem miejsce i czas spotkania?
 — Yes, tu, w tym hotelu.
 — Hm. Mówił pan, że czterech ludzi chciało was w nocy napaść w okolicy Sweetwater. Jakże się to stało?
 — Poczuliśmy zapach płonącego ogniska i podkradaliśmy się do niego. Ujrzeliśmy tylko dwóch ludzi, broń pozostałych dwóch leżała obok na ziemi. To nam wystarczyło.
 — Paliliście również ogień?
 — Oczywiście! Noce w górach są chłodne, a zresztą trzeba było upiec mięso.
 — Gdzie i kiedy odbyło się losowanie?
 — W górach, przy ognisku, zaraz potem, gdyśmy ich ujrzeli.
 — Kiedyście się rozstali?
 — O świcie.
 — Mówił pan, że Welley ma więcej złota, aniżeli pan. Dlaczego? Nie podzieliliście go?
 — Co za pytanie! Widać z tego, żeś pan na derkaczach nie bywał. Welley ruszył czółnem po rzece, a czółno niesie przecież znacznie więcej, niż grzbiet koński udźwignąć potrafi. To przynajmniej mógłby pan wiedzieć! Ważę półtora centna-

142