Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/158

panu znani i że ci, których nazwisk pan nie pamięta, nigdy im nie towarzyszyli.
 — Powtarzam, com już powiedział. Znam wszystkich bez wyjątku kompanów Winnetou i Old Shatterhanda, ale o was dwóch nie słyszałem nigdy w życiu.
 — Pan zna wszystkich bez wyjątku? Toby znaczyło, żem poprostu zblagował, mr. Mayer! Gdyby pan był westmanem, wyzwałbym pana na noże; niechże więc pan dziękuje Bogu, że pan jest tylko zerem! Nic sobie z pana nie robię, kompletnie nic! Nie może pan żądać ode mnie, bym tu nadal siedział obok pana.
 — Nie mam najmniejszego zamiaru.
 — Nie? Niechże pan wstanie i siądzie gdzie indziej!
 — Ach! — uśmiechnąłem się w odpowiedzi.
 — Tak, tak!
 — Kto usiadł tu pierwszy?
 — Pan, ale to mnie nic nie obchodzi! Nie wyobraża sobie pan chyba, by stary westman, przyjaciel Winnetou i Old Shatterhanda, ustępował przed kimś, kto jest zerem?
 — O wyobrażeniu niema wcale mowy.
 — A o czemże?
 — O tem, co uważam za odpowiednie!
 — Ach tak, czyli o tem, co się panu podoba?
 — Yes.
 — A cóż się panu podoba?
 — Chcę, aby pan usiadł tam, gdzie pan siedział przedtem.
 — Ach tak? Taka jest pańska wola? No, zobaczymy, jak daleko szanowny pan z nią zajedzie! Zostanę tu, póki mi się będzie podobało. Ciekaw jestem, co mi pan zrobi?
 — Zaraz pan zobaczy!
 Podczas naszej wymiany zdań przybyło nieco gości; nie zwrócili uwagi na prowadzoną półgłosem rozmowę. W ostat-

150