Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/166

 — Co? Listem? Pan się myli! — powtórzyła. — Przecież nie widać na niej żadnego pisma!
 — Racja, zewnętrznie nie widać, lecz zato wewnątrz.
 — Wewnątrz? Jakżeto?
 — Skóra składa się z dwóch kawałków.
 — Niemożliwe! Przecież to dałoby się wyczuć.
 — Pshaw! Leżą przed nami, doskonale wygarbowane, sklejane kawałki skóry niedźwiedziej. Jeden jest listem, drugi kopertą.
 — Pocóż koperta?
 — By się pismo nie zatarło.
 — Przecież można było list poprostu zawinąć!
 — Koperta odgrywa jeszcze inną rolę, która mnie niepokoi.
 — Co pan ma na myśli?
 — Indjanin, który wysłał ten list, jest wrogiem pani i pani męża. W jaki sposób wręczono pani tę skórę?
 — Nie było mnie w domu. Oddawca kazał powiedzieć, że przynosi wiadomość dla squaw Nana-po, i ulotnił się. Zaczęłam go szukać, ale opuścił miasto.
 — A więc mam rację! Badanie zawartości listu i zorientowanie się w jego treści zabrało sporo czasu; Indjanin wykorzystał go na ucieczkę. List nie przyniesie pani pomyślnych wieści.
 — Wielkie nieba! Gdybym go mogła przeczytać!
 — Mogę to uczynić.
 — Byłby to cud prawdziwy! Dotychczas nikt nie umiał się w indiańskich figurach zorientować.
 — Bo do rozwiązania zagadki zabierali się ignoranci. Czy pani wie, co należy rozumieć przez „skórzane ostrza“?
 — Nie.

158