Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/284

 — Well! Jeżeli to wasze jedyne zmartwienie, mogę was od niego uwolnić. Dowiedzcie się więc, że wyprawa miała przebieg nadspodziewanie pomyślny.
 — I cóż dalej?
 — Co dalej? Przecież odpowiedziałem na pytanie.
 — Tak, ale w jaki sposób! Nie traktujcie mnie jak pierwszego lepszego ciekawskiego. Przecież nic w tem dziwnego, że tu w górach Rocky Mountains, gdzie każdy drobiazg odgrywa niesłychanie ważną rolę, nie chciałbym pozostawać w niepewności co do rzeczy, o których jesteście poinformowani. Proszę pozwolić, by głos wewnętrzny...
 — Dobrze! Pozwalam, — przerwałem — by głos wewnętrzny powiedział wszystko, czego tylko dowiedzieć się pragniecie.
 — Jest pan okrutny! Mój głos wewnętrzny jest w tej chwili równie niezorientowany, jak ja sam. Czy mógłbym się przynajmniej dowiedzieć, kim jest ta piątka, i czy przypuszczenia, że to jedna banda, są słuszne?
 — Nietylko możecie się dowiedzieć, lecz stać się to musi. Chciałem was tylko trochę pomęczyć, bo jestem w dobrym humorze.
 — Dziękuję! A więc dobry humor idzie u pana w parze z męczeniem ludzi! Muszę przyznać, że dotąd nie uważałem pana za mizantropa.
 — Nie są to męki, któreby mogły ujemnie wpłynąć na zdrowie. Mogę was wynagrodzić niezwykle zajmującemi nowinami. Prayerman jest tutaj.
 — Kto, jak, co, gdzie? — zawołał ze zdumieniem, zrywając się na równe nogi. — Prayerman?
 — Tak.
 — To w najwyższym stopniu zdumiewające!

276