Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/323

rodowość, przypuszczają bezwątpienia, że ich ktoś podsłuchuje. Skoro tak jest, wiedzą o naszej obecności. Trzeba więc podwoić uwagę. Właśnie chciałem się podzielić z Winnetou swym poglądem na sprawę, uprzedził mnie jednak. Trąciwszy mnie łokciem, szepnął:
 — Grozi nam niebezpieczeństwo. Niechaj brat mój Szarlih wraca natychmiast do towarzyszów, by ich ochraniać do chwili mego powrotu.
 — Nie pójdziesz ze mną?
 — Nie. Winnetou będzie pełzał tak długo, dopóki się nie dowie, kim są ci ludzie i dlaczego grają tę komedję.
 — Proszę cię bardzo, bądź potrójnie ostrożny.
 — Uff! — odparł i znikł mi z oczu.
 Akcent zdziwienia, z jakiem wypowiedział okrzyk „Uff”, był zupełnie uzasadniony; wzywanie człowieka tego rodzaju, co Winnetou, do ostrożności, było co najmniej komiczną przesadą.
 Wróciłem do koni. Iltszi, wierzchowiec Winnetou, pozostał. Odwiązawszy Hatatitlę, wskoczyłem na siodło i przepłynąłem rzekę. Przybywszy na przeciwległy brzeg, ruszyłem wzdłuż rzeki; dotarłszy do miejsca, w którem koń stał przedtem, zeskoczyłem z siodła, zachowując najgłębszą ciszę. Pozostałe dwa konie pasły się spokojnie; Rost i Carpio siedzieli na dawnych miejscach. Nic nie wskazywało, że znajdujemy się w niebezpieczeństwie.
 — Czy się co stało? — zapytałem.
 — Nie, nic — odparli obydwaj.
 — Nie słyszeliście żadnych podejrzanych szmerów?
 — Nie — odparł Rost.
 — A Carpio dodał:

315