Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/342

 — Uczyniliśmy to, by Old Shatterhand i Winnetou mieli w razie podsłuchiwania was wrażenie, żeście naszymi wrogami, a więc ich przyjaciółmi. Obiecałeś oswobodzić nas natychmiast po schwytaniu tych dwuch. Może zaprzeczysz?
 — Nie — uśmiechnął się Peteh.
 — Więc dotrzymaj słowa!
 — Milcz, psie; Peteh sławny wódz Krwawych Indjan,, zawsze dotrzymuje słowa,
 — A jednak słowa dotrzymać nie chcesz!
 — Kto to śmie twierdzić?
 — Ja!
 Na twarzy wodza pojawił się okrutny, krwiożerczy grymas. Uśmiechając się zgryźliwie, rzekł:
 — Żadna blada twarz nie ma mózgu pod czaszką. Niechaj biały, który się zwie Corner, odpowiada, jak należy. Kiedy miałem was oswobodzić.
 — Po schwytanu ich — odparł zapytany.
 — Kogo chciałem schwytać?
 — Winnetou, Old Shatterhanda i pozostałych dwóch.
 — Czym ich schwytał?
 — Tak.
 — Winnetou również?
 — Nie. Jego nie,
 — Uff! Zbierz więc myśli. Dopóki nie schwytam Apacza, nie możecie żądać, bym was oswobodził.
 Zaskoczony logiką rozumowania Peteha, Corner zamilkł na chwilę, potem jednak wybuchnął jeszcze energiczniej i głośniej, niż przedtem.
 — To wymówka, podstępna wymówka. Chodziło tylko o to, by zmylić czujność podkradających się Win-

334