Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/367

bie i swemu imieniu, milczałem. Wódz przemówił nareszcie:
 — Old Shatterhand przebywał razem z Winnetou?
 — Tak — odparłem.
 — Gdzie się z nim rozłączył?
 — Tego nie potrzebuję mówić dzielnemu wodzowi Kikatsów, gdyż jestem przekonany, że wie o wszystkiem od Krwawych Indjan i ich jeńców.
 — Uff! Old Shatterhand ma rację. Gdzie przebywa teraz wódz Apaczów?
 — Czyż mogę to powiedzieć, będąc twym jeńcem?
 — Nie. Będzie się starał uwolnić ciebie?
 — Pshaw! Nie potrzebuję jego pomocy. Ale tobie może się przydać.
 — Uff! mnie?
 — Tak, tobie.
 — Old Shatterhand nie zwykł rzucać słów na wiatr; jestem gotów wysłuchać motywów twego postępowania.
 — Są bardzo proste. Chcesz pokonać Szoszonów na czele sześciuset ludzi; na stu Krwawych Indjan liczyć już nie może. Tymczasem Szoszoni mogą zebrać dziesięć razy po stu wojowników.
 — Czy zgromadzili ich taką ilość? Czy wiedzą, że na nich spadniemy, czy przeczuwają, gdzie teraz jesteśmy?
 — Sądzisz, że się nie dowiadują przez wywiadowców?
 — Wysyła się dopiero wtedy ludzi, gdy można przypuścić, że dojdzie do walki.
 — Czy Szoszoni tego nie wiedzą? Sądzisz, że sześciuset wojowników może się niepostrzeżenie przekraść przez góry? Już przed miesiącem opowiadano w odle-

359