Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/379

dziś pod swoją opieką, pozostaje więc teraz pod moją. Oto Winnetou, sławny wódz Apaczów.
 — Uff, uff! Winnetou!...
 — Mów cicho, zupełnie cicho, inaczej zginiesz! Posłuchajmy, co nam Winnetou ma do powiedzenia, potem wrócimy do obozu. Powtarzam, że niema żadnego powodu do lęku; oświadczam bowiem wodzowi Apaczów, że jestem z Jakonpi-Topy zadowolony.
 Sytuacja istotnie niezwykła! Byłem jeńcem Kikatsy. O jakie pięćdziesiąt kroków od obozu napadł nań Winnetou i gdyby nie to, że dałem słowo, zmusiłby wodza do uwolnienia Carpia, Rosta i mnie.
 — Brat mój, Old Shatterhand, miał rację: wodzowi Kikatsów nie spadnie włos z głowy — potwierdził Winnetou półgłosem. — Podsłuchiwałem wpobliżu obozu i wiem wszystko. Naprzód odpowie mi na kilka pytań Old Shatterdand, później Jakonpi-Topa. A więc brat mój Szarlih dał słowo, że nie opuści obozu bez pozwolenia?
 — Tak jest odparłem.
 — Skoro tak, dotrzyma słowa. Czy słowo rozciąga się również na blade twarze, Rosta i Carpia?
 — Tak.
 — Hatatitla jest przy tobie?
 — Tak.
 — Czy Peteh, wódz Krwawych Indjan, zrezygnował z twej śmierci?
 — Nie.
 — Uff! Czy masz jakieś życzenie?
 — Nie. Wiem przecież, że i tak spełnisz każde życzenie, gdybym go nawet nie wypowiedział.
 — Słusznie! Pytam teraz wodza Kikatsów. Wodzo-

371