Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/395

Wszystko to wskazywało, że sytuacja nie jest beznadziejna. Gdy nas skrępowano, Jakonpi-Topa rzekł:
 — Wiem jakie jest zdanie moich starych wojowników; są wszyscy przeciwni waszej śmierci; lecz Peteh będzie nalegał, byście zginęli na męczeńskim palu. Czy Old Shatterhand wie, co się zwykle dzieje, gdy dwa takie zdania nie dadzą się połączyć?
 — Wiem.
 — Niechże mi więc powie.
 — Sprawę rozstrzyga wtedy pojedynek.
 — Old Shatterhand zgodziłby się na to?
 — Owszem.
 Obrzuciwszy mnie długiem, poważnem spojrzeniem, ciągnął dalej:
 — Wiem, że cię jeszcze nikt nie pokonał i nie chcę cię obrażać; powiedz mi jednak, czyś się przyjrzał wodzowi Krwawych Indjan?
 — Owszem.
 — Ramiona ma podobne do łap niedźwiedzia.
 — Pshaw! Niejednego niedźwiedzia udało mi się już pokonać.
 — Jest niezwykle przebiegły.
 — Spryt niedźwiedzia nie niepokoi mnie.
 — Wybierze broń, którą włada po mistrzowsku.
 — Byłby głupcem, gdyby postąpił inaczej.
   Zastosuje nieznany bladym twarzom rodzaj walki.
 — Pshaw! Jeżeli chodzi o różne rodzaje walki, to mam również czerwoną skórę!
 — Old Shatterhand przemawia z niezwykłą pewnością siebie! Wojownicy Upsaroków cieszyć się będą, jeżeli w walce okaże się równie mocny. Czy chce wypowiedzieć jakieś życzenie?

387