Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/396

 — Nie. Zwracam tylko w waszym własnym interesie uwagę, że należy uczynić wszystko, by ewentualny pojedynek odbył się możliwie najpóźniej.
 — Peteh nie zgodzi się na to.
 — Róbcie więc, co się wam podoba; jest mi to zupełnie obojętne.
 — Uff! Cóż mamy powiedzieć, jeżeli Peteh zażąda, by tamte dwie blade twarze również stanęły do walki?
 — Postaraj się, bym mógł je zastąpić.
 — Uczynię to. No, wszystko gotowe. Przebieg obrad będzie z pewnością burzliwy!
 Gdy Jakonpi-Topa odszedł, Carpio zapytał:
 — Naprawdę przypuszczasz, że może dojść do pojedynku?
 — Jestem przekonany, że pojedynek jest nieunikniony, gdyż Gawrony nie zechcą, byśmy ginęli na palu.
 — A więc prawdziwy pojedynek?
 — Tak, ale indjański.
 — Na śmierć i życie?
 — Tak.
 — Mówisz o tem z takim spokojem, jakgdyby chodziły o wypicie filiżankę kawy. Niepojęty z ciebie człowiek, kochana Safono! Pomyśl tylko, pojedynek, pojedynek! Pamiętasz z jakim podziwem mówiliśmy kiedyś o szramach, jaki zachwyt i entuzjazm wywoływał w nas ich widok? Menzura indjańska jest chyba jeszcze bardziej niebezpieczna?
 — Myślę! — roześmiałem się.
 — Na twojem miejscu byłbym podniecony i zdenerwowany. Wcale się nie boisz?
 — Nie.

388