Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/411

oszołomieni szybkością, z jaką zakończyłem pierwsze starcie. Wódz Kikatsów wstał, podszedł do nas i zaczął badać Peteha.
 — Uff! — zawołał. — Pięść Old Shatterhanda spada, jak głaz górski. Wódz Krwawych Indjan nie żyje. Odwiążcie obydwóch!
 — Ależ, żyje jeszcze — odparłem. — Gdybym go zabił, musiałbym walczyć ze zwyczajnymi wojownikami Krwawych Indjan. Ponieważ Old Shatterhand może się mierzyć tylko z wodzami, nie zabiłem go, lecz tylko ogłuszyłem. Czy warunkom pierwszego spotkania stało się zadość?
 Po odjęciu rzemieni, Peteh padł na ziemię jak dziurawy worek. Wobec tego wódz Kikatsów odparł:
 — Tak jest, warunek został spełniony, Peteh bowiem leży na ziemi i nie może się ruszyć. Old Shatterhand zwyciężył.
 — Uff, uff, uff! — rozległo się z pareset gardzieli.
 Wróciłem na miejsce i usiadłem pośród starszyzny.
 — Dzięki Bogu, że mamy to już za sobą! — rzekł Rost. — Ale najadłem się strachu!
 — Ja nie! — odparłem z uśmiechem.
 — Naprawdę nie? Naprawdę? Przecież ramiona tego człowieka są czemś w rodzaju nóg słonia. Gdyście byli razem związani, mylordzie, mój głos wewnętrzny mówił mi, że pana tu pogrzebiemy. Czy to możliwe, by pańska mała ręka była zdolna do ciosu, tak potężnego?
 — Zawsze był taki silny, — odpowiedział Carpio — nikomu jednak nie okazywał tej siły. Czy będziecie jeszcze walczyć?
 — Tak, na tomahawki, — odparłem.
 — Dasz sobie radę?

403