Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/493

 — Wielka masa śniegu spadła znowu ze szczytu — rzekł Winnetou. — W którem to się stało miejscu?
 — Mam wrażenie, że obok stojącego po tamtej stronie szałasu.
 Nasłuchiwaliśmy przez chwilę. Nikt nie wołał o pomoc. Więc może lawina spadła opodal szałasu..
 — Dybią na nasze życie i dlatego zachowują się zupełnie spokojnie — rzekł Apacz. — Nie ruszymy się; zaczekamy, aż zacznie świtać. Poznaję po gwiazdach, że brat Szarlih czuwał dłużej, niż należało. Teraz na mnie kolej; niechaj wejdzie do środka!
 — Proszę cię, zostaw mnie tu z Carpiem; prosił o to! odparłem.
 Wrócili do szałasu. Pozostałem sam z Carpiem. Miał oczy zamknięte; po chwili zaczął ciężko oddychać, jakgdyby mu się coś złego śniło. W reszcie otworzył oczy, odetchnął głęboko i rzekł:
 — Safono, chcesz mi zrobić pewną łaskę?
 — Owszem.
 — Będziesz się śmiał ze mnie, ale to nic... Otóż przed chwilą widziałem przez zamknięte oczy następujący obraz: Szałas, stojący naprzeciwko, cały zasypany. Większość ludzi zginęła. Niedźwiedź jest wpobliżu; jeden z tych, którzy ocaleli, boi się ze względu na niego zawołać o pomoc. Idź tam i wyratuj go. Dobrze?
 — Zgoda! Wniosę cię do środka.
 Nie widziałem w tem nic śmiesznego. W sposobie mówienia, w całem ujęciu było coś prawdziwego, zniewalającego do powagi. Wniosłem go do szałasu. Towarzysze nie spali jeszcze. Rost pozostał przy Carpiu, Winnetou i Sannel ruszyli razem ze mną.
 Gwiazdy oświetlały nam drogę. Ogień, płonący

485