Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/68

szy ujrzysz wspaniałe babki — trudno ci się będzie oprzeć pokusie. Bowiem w każdej z tych kiełbas mieszka szatan, a szef i władca wszystkich djabłów bombarduje najcichsze, najskromniejsze serce wędzonemi szynkami. Uważam, że obowiązkiem moim jest ostrzec cię, i postaraj się o to, by słowa moje nie padły na skały lub między ciernia, wśród których nie mogłyby ani zakwitnąć, ani wydać owoców. Pilnuj się, pozostań uczciwym człowiekiem! Dobranoc, drogi synu!
 — Dobranoc, drogi pradziadku! Chcesz się już położyć?
 — Tak.
 — Czy mam zaryglować drzwi?
 — Jak chcesz; to zupełnie obojętne, bo przecież nie wiemy, czy szatańskie pokusy będą w pokoju, czy też poza niem.
 — Masz zapałki?
 — Tak, całe pudełko, prócz tego zaś flaszeczkę.
 — Weź ją do ręki. Zamknę drzwi; nigdy nie można być zbyt pewnym. Śpisz na prawymi boku, czy na lewymi?
 — Na obydwóch. Przewracam się we śnie.
 — Chodziło mi o to, do którego łóżka się położysz.
 — Z pewnością nie do tego, w którem ty chcesz spać.
 — Okropny z ciebie człowiek! A więc wybieram prawe.
 — Nad którem wiszą najpiękniejsze kiełbasy? Nie, mój synu, ja się w niem położę. Śpij w drugiem, tam horyzont czysty.
 — Słuchaj-no, Safono, mam wrażenie, żeś mnie tylko poto ostrzegł przed kradzieżą, by ją samemu popełnić.
 — Dowodzi to, że stoisz na tym samym poziomie, co Mahomet, który głosi fałszywą wiarę. No, dosyć! Dobranoc!
 — Dobranoc, stary wilku morski. Śpij dobrze.
 Zgasiłem świecę, postawiłem na krześle i położyłem się. Przed zaśnięciem rozległ się głos Carpiona:

60