Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/84

 — Bezwątpienia. Proponuję powierzyć je solidnym ludziom, którzy odszukają panią Wagner.
 — To najlepsze i najrozsądniejsze załatwienie sprawy, ale któż tam pojedzie do Graslitz? A czekać na przypadek nie można, bo rzecz jest pilna.
 — Znam dwie osoby, które podejmą się dostarczenia papierów.
 — Któż to mianowicie?
 — Ja i Carpio.
 — Pan? Pan chce się udać do Graslitz? Przecież zamierzaliście udać się do Karlsbadu, i jeszcze dalej.
 — Właściwie nie mamy określonej marszruty. Wędrujemy dla wędrówek, bez określonego celu. Musimy tylko pamiętać, że 7-go stycznia rozpoczyna się nauka, i mamy zjawić się w tym dniu w szkole. Obojętne to nam zupełnie, czy się udamy do Karlsbadu czy do Grasltiz.
 — Ale droga do Karlsbadu jest znacznie wygodniejsza; macie wspaniałą szosę; podczas gdy droga do Graslitz, wijąca się wśród gór i dolin, jest w zimie niesłychanie trudna do przebycia. Jeżeli o mnie chodzi, nie podjąłbym się tej wyprawy. A może pojedziecie?
 — Nie. Po pierwsze mamy zbyt mało pieniędzy, po drugie należy liczyć się z tem, że możemy tych ludzi spotkać po drodze. Będziemy więc musieli maszerować per pedes.
 — Szkoda, wielka szkoda! Spodobaliście się nam; byliśmy pewni, że zabawicie u nas jeszcze dzień, dwa. Gdybyście zaczekali do jutra, może udałoby się uniknąć wyprawy.
 — Jakżeto?
 — Gdy ci biedacy zauważą zgubę, zawrócą do gospody.
 — Wątpię. Będą przypuszczali, że zgubili papiery po drodze. Gdyby pani Eliza Wagner nie była przekonana, że je stąd zabrała, wróciłaby już dawno...

76