Strona:Karol May - Sapho & Carpio (Boże Narodzenie).djvu/90

 — Nie lubię nadmiernego napięcia. Zobaczymy więc, co list zawiera.
 Wyciągnąłem kopertę i otworzyłem ją. Carpio ujął mnie za rękę i rzekł:
 — Safono, najdroższy, najmilszy przyjacielu! Chcesz mi wyświadczyć wielką łaskę?
 — Jakąż to?
 — Nie czytaj dziś tych rymów!
 — Na kiedy mam to odłożyć?
 — Na później; poczekaj do Wielkiej Nocy lub do Zielonych Świąt.
 — Słuchaj-no, mój drogi, coś tu jest nie w porządku! Masz nieczyste sumienie. Przeczytam wiersze Frania właśnie teraz.
 — Oświadczam ci w takim razie, że przyjaźń nasza skończona!
 — Doskonale. Uważajmy ją już teraz za wygasłą. Skoro chwytasz się tak beznadziejnych środków, tem bardziej dowiedzieć się muszę, co Franio napisał.
 Wyciągnąłem kartkę i zacząłem czytać. W jednej chwili cala sprawa się wyjaśniła. Biedny Carpio! Opanowawszy spazm śmiechu, zrobiłem poważną minę i podałem mu kartkę ze słowami:
 — Oto masz — czytaj!
 Przeczytał i zbladł jak trup.
 — Tego nie powinien był... nie powinien był napisać!... — wybełkotał po chwili.
 — A któż to powiedział przed chwilą, że nigdy nie potrafiłby zrealizować tak nikczemnego pomysłu? Któż to twierdził stanowczo, że umie respektować różnicę między swojem a cudzem? Któż to się zaczaił, kto mnie oszukał, okłamał? Odczytaj głośno ten wiersz!

82