Strona:Karol May - Sillan I.djvu/29

cierpliwił się wreszcie, wyszedł z zarośli, stanął przed nami i zapytał takim tonem, jakgdyby był panem i władcą:
 — Coście za jedni? Czego tu chcecie?
 Przypuszczając, że nas tem pytaniem zbije z tropu, pogładził z zadowoleniem kozią bródkę i spojrzał na nas wzrokiem pełnym oczekiwania. Nie otrzymawszy odpowiedzi, ciągnął dalej:
 — Dlaczego nie odpowiadacie? Czyście ślepi i głusi? Czy mnie nie widzicie i nie słyszycie?
 Na te słowa odparłem:
 — Istotnie jesteśmy ślepi i głusi, ale tylko wobec ludzi, którzy dają powód, aby na nich nie zwracać uwagi.
 — Masz mnie na myśli?
 — Tak. Nie zachowujesz się jak człowiek, godny szacunku.
 Na to odparł szyderczo:
 — Affuhsa! — jaka szkoda! A więc jestem człowiekiem, który dla was nie istnieje?
 — Który istnieć nie powinien, — poprawiłem — jeśli bowiem zniżam się do

27