Strona:Karol May - Sillan II.djvu/107

 — Wnosisz to z moich słów o wymuszonej przysiędze?
 — Nietylko z tego. Obydwaj szpiedzy oszukali cię.
 — Nie, byli to wierni, pewni ludzie.
 — Czy zjawili się u ciebie, aby ci pokazać to miejsce?
 — Tak.
 — Stykałeś się z nimi później?
 — Nie. Zapewne opuścili zaraz te strony, ale to jeszcze nie powód, by ich uważać za oszustów. Sprawiali na mnie jak najkorzystniejsze wrażenie; jednemu zwłaszcza, imieniem Safi, uczciwość patrzyła wprost z oczu.
 — Safi? — zapytałem zdumiony, przypominając sobie człowieka z Mansurijeh, który nas wydał Persom. — Ile lat mógł mieć ten Arab?
 — Dlaczego pytasz o to?
 — Bo znam kogoś, kto się zwie Safi.
 — Imię to nosi wielu ludzi.
 — Kiedy rozegrało się zdarzenie, o którem mi opowiadasz?
 — Przed czternastu laty.

105