Strona:Karol May - Sillan II.djvu/138

mi jednak ruszyć się z miejsca pod grozą utraty życia.
 — Nie ważyłeś się opuścić Bagdadu?
 — Nie. Jakże mogłem powziąć myśl tego rodzaju? Jesteśmy tu jeńcami, tak samo jak w Birs Nimrud. Zapytasz pewnie, dlaczegom ci tego nie powiedział, gdyś gościł u mnie pierwszym razem. Nie znałem cię tak dobrze, jak teraz, trudno mi więc było opowiadać o swych nieszczęściach. Chcielibyśmy z całego serca wyrwać się stąd, lecz jesteśmy przykuci na całe życie. Wegetowanie tutaj napełnia mnie wstrętem. Stałem się mizantropem, żyję w zupełnem odosobnieniu. Jeśli się cośkolwiek stanie wpobliżu wieży, jeśli pod wpływem niepogody obsunie się jakiś kamień, gotowi pomyśleć, żem chciał tam wtargnąć. Widzę wciąż nad swą głową sztylet morderczy — dreszcz mnie przejmuje pod wpływem najmniejszego szmeru. Chwilami zdaje mi się, że słyszę trzask kuli, wkładanej do łożyska strzelby. Nie jadam nic poza domem w obawie, aby się nie natknąć na

136