Strona:Karol May - Sillan II.djvu/142

 — Nie znam tej nazwy.
 — Bądź zadowolony! Jak cień nie odstępuje człowieka, tak ten sili nie opuszcza ofiary, za którą kroczy z wyostrzonym nożem.
 — Taki sili włóczy się za tobą?
 — I to nie jeden; mam wrażenie, że ich przywódca jest przyjacielem i sprzymierzeńcem twego Sefira. Nie dziwiłbym się wcale, gdybym ich spotkał razem i obydwom równocześnie mógł dać okazję do zaznajomienia się z siłą moich pięści. Chciałbym, aby Sefir przeniósł swą sympatję z ciebie na moją osobę, gdyż wtedy prędkobym się z nim uporał.
 — Effendi, bardzo ufasz we własne siły, może za bardzo!
 — Nie sądzę! Człowiek, który sobie wyobraża, że więcej dokona, niż w rzeczywistości potrafi, ma bezsprzecznie manję wielkości. Nie wynika jednak z tego, by przesadna skromność była cnotą. Nie pragnę uchodzić za megalomana, ale też nie pozuję na skromnisia. Trzeba znać dokładnie siebie samego, a rzecz to niełatwa; człowiek poznaje siebie w ciężkich

140