Strona:Karol May - Sillan II.djvu/20

 — Kawy? Allah, Allah! — westchnął grubas, łypiąc oczyma.
 — Czego stękasz? — Ruszaj się! Istnieje przecież zwyczaj częstowania gości kawą.
 — Wiem o tem, effendi. Zwyczaj zwyczajem, ale trzeba mieć... kawę!
 — Przecież przedwczoraj wziąłeś ode mnie sześć piastrów na kupno kawy.
 — Tak, i przysięgam ci na wszystkich proroków i kalifów, żem kupił, co poleciłeś.
 — Gdzież się ta kawa podziała?
 — Wyszła.
 — Wyszła? Przecież ze względu na stan swego wzroku nie wypiłem ani jednego łyku?
 — Nie gniewaj się, effendi! Jestem niewinny, ale właśnie ze względu na stan swego wzroku muszę pić kawę; chodzi mi o doskonalenie wzroku, bym ci mógł służyć sumiennie i wiernie.
 — Sześć piastrów w ciągu dwóch dni?
 — Cóż można dostać za sześć piastrów? Idąc po kawę, muszę dwa razy

18