Strona:Karol May - Sillan III.djvu/40

nie odebrane Peder-i-Baharatowi i jego towarzyszom, wsunąłem sobie na palec złoty, jemu dałem jeden z dwóch srebrnych, i szepnąłem:
 — Wsuń szybko i niepostrzeżenie ten pierścień na palec! Ci ludzie są sillanami. Ciekawym, jak zareagują na widok naszych pierścieni.
 — Maszallah, dobra myśl! — zaśmiał się cicho Halef, przyczem oczy jego zabłysły wesoło. — Być może, wyniknie z tego spotkania przygoda, o której potem będzie co opowiadać. Jeśli się mnie zapytają, odrzeknę im, że...
 — Nie odrzekniesz im nic — przerwałem. — Będę ciebie wyręczał. Nie można przewidzieć, czego się dowiemy i co zajdzie, więc musimy być ostrożni.
 — Ależ, sihdi, ja przecież będę musiał również coś powiedzieć!
 — Będziesz mi przytakiwał we wszystkiem, co powiem, lub uczynię; tyle wymagam od ciebie, nic nadto. Uważaj tylko, i nie zachowuj się niezręcznie.
 — Ja — niezręcznie? — zapytał to-

38