Strona:Karol May - Sillan III.djvu/77

 — O tak, wszyscy!
 — Widać to po waszych koniach. Kiedy mieszkańcy Szibiri wyruszają w drogę, napychają zapewne swe kieszenie samem złotem?
 Potakując na pytanie o bogactwie, Halef postąpił bardzo nierozważnie, mógł bowiem nasunąć przez to z łatwością tym ludziom myśl grabieży. Tym razem odparł roztropniej:
 — Nie napychają ich sobie niczem, ponieważ kraj ten słynie z gościnności i nikt tam nie zwykł nosić przy sobie pieniędzy.
 — Przecież każdą gościnność trzeba nagrodzić. Zapewne wożą ze sobą w takim razie kosztowności? Może perły, lub drogie kemienie?
 — Drogie kamienie? Jakie kamienie mianowicie masz na myśli?
 — Diamenty, rubiny, szmaragdy, turkusy...
 — Allah ’l Allah! Czy te kamienie nazywają się u was drogie?
 — Naturalnie!
 — Co za kraj! I co z was za naród!

75