Strona:Karol May - Syn niedźwiednika Cz.1.djvu/143

szeptem Shatterhand. — Jeńców niema w namiocie.
 — Ugh! Musimy wycofać się i z drugiej strony podkraść ku drugim namiotom. Tyle jednak czasu upłynie, że może się tymczasem rozwidnić.
 — Oihtka-petay, Mężny Bawół, siedzi w namiocie.
 — Uff, sam wódz! Czy niema przy nim nikogo?
 — Nikogo.
 — W takim razie nie potrzebujemy odbijać jeńców.
 — Tak sobie odrazu pomyślałem. Skoro schwytamy wodza, możemy zmusić Szoszonów, aby wydali Grubego Jemmy'ego i Hobble-Franka.
 — Mój brat ma słuszność. Ale wszak Szoszoni mogą spoglądać w półotwarty namiot?
 — Tak. Lecz blask ognia nie dociera do naszej placówki.
 — Ale spostrzegą odrazu, że wódz zniknął.
 — Pomyślą, że skrył się w cieniu. Mój brat Winnetou niech będzie gotów śpieszyć mi z pomocą, jeśli mój pierwszy cios się nie uda.
 Mówili szeptem, tak, że żaden dźwięk nie mógł dotrzeć do wnętrza namiotu.
 Teraz Winnetou odchylił cichaczem i powolutku płótno tak, że Old Shatterhand, który przywarł do ziemi, mógł wpełznąć. Uczynił to od-

142