Strona:Karol May - Syn niedźwiednika Cz.1.djvu/150

 Nie wiedział jeszcze, że połów był cenniejszy, niż mógł się spodziewać. Podniósł Mężnego Bawołu, który tymczasem oprzytomniał, ujął go za ramię i pociągnął za sobą na górę. Towarzysze poszli za jego przykładem. Winnetou ciągnął Moskita. Po uciążliwem wspinaniu się dotarli do miejsca, gdzie zostawili Wohkadeha.
 Długi Davy rozwinął swoje lasso i rzekł:
 — Podajcie mi tych drabów. Przywiążemy ich do tamtych.
 — Nie — odparł Old Shatterhand. — Opuścimy to miejsce.
 — Czemu? Mniema pan, że coś tu nam grozi? O, Szoszoni chętnie nas pozostawią w spokoju! Będą szczęśliwi, że im się nic nie przytrafiło.
 — Wiem niezgorzej od pana, master Davy. Ale musimy rozmawiać z wodzem, a także z pozostałymi. Trzeba więc im będzie wyjąć kneble, jeśli zaś to się stanie tutaj, mogą krzykiem zdradzić naszą kryjówkę.
 — Mój brat ma słuszność — rzekł Apacz. — Winnetou był tu dzisiaj rano i śledził Szoszonów. Zna miejsce, gdzie wraz z braćmi i jeńcami mógłby obozować.
 — Musimy wzniecić ognisko — dodał Old Shatterhand. — Czy to odpowiednie miejsce?
 — Tak. Przywiążcie jeńców do koni!
 Po wykonaniu tego rozkazu jeźdźcy ruszyli

149