Strona:Karol May - Syn niedźwiednika Cz.1.djvu/84

kładniej zadziwiające odciski, ale żaden z nich nie mógł wpaść na pomysł przynajmniej prawdopodobny.
 — Co o tem powie mój czerwony brat? — zapytał Jemmy.
 — Maho akono! — odparł Indjanin z gestem czci.
 — Duch prerji — tak mniemasz?
 — Tak, gdyż nie był to ani człowiek, ani zwierzę.
 — Heig-ho! Wasze duchy mają przerażająco wielkie nogi. A może duch prerji cierpi na reumatyzm i nosi filcowe pantofle?
 — Mój biały brat niech nie kpi! Duch sawany może się objawić w każdym kształcie. Pojedziemy dalej!
 — Nie. Muszę wiedzieć, co o tem myśleć. Nigdy jeszcze nie widziałem takiego śladu i będę za nim chodził, dopóki nie dowiem się, kto go zostawił.
 — Mój brat poprowadzi nas na zgubę. Duch nie znosi, aby go szukano.
 — Madness! Kiedy później Gruby Jemmy będzie opowiadał o tym śladzie, a nie potrafi określić sprawcy, wykpią go tęgo. Każdy rzetelny westman poczytałby sobie za punkt honoru zbadanie tej tajemnicy.
 — Nie mamy czasu na to.
 — Nie żądam tego od was. Mamy cztery godziny do wieczora. Później będziemy musieli

83