Strona:Karol May - Syn niedźwiednika Cz.2.djvu/18

szywe. Przyrównanie do kujota uchodzi za krwawą obelgę.
 — Kto śmiałby to powiedzieć? — odparł zapytany.
 — Oihtka­‑petay śmiał to powiedzieć. Czy nie nazwał swego zwycięzcy bezimiennym psem?
 Nóż wypadł z ręki Szoszona.
 — Czyż Winnetou jest zwycięzcą? — zapytał.
 — Nie, ale jest nim mój biały brat, — odparł Apacz, wskazując na Old Shatterhanda.
 — Uff! Uff! Uff! — krzyknął Mężny Bawół. — Ten biały mąż jest Nonpay­‑klama, zwany przez białych Old Shatterhandem?
 Spojrzenie jego biegło od Winnetou do Old Shatterhanda. Winnetou odpowiedział:
 — Oczy mego czerwonego brata były zbyt zmęczone, a duch zbyt sterany, aby mógł się zastanowić. Człowiek, który Mężnego Bawołu jednem uderzeniem pięści pozbawił tchu, musiał mieć głośne imię!
 Szoszon chwycił się za głowę i odpowiedział:
 — Oihtka­‑petay miał mózg, ale nie miał żadnych myśli.
 — Tak, tu stoi Old Shatterhand, jego zwycięzca. Czy z tego powodu musi mój czerwony brat rozstać się z życiem?

14