Strona:Karol May - Syn niedźwiednika Cz.2.djvu/33

 Gruby Jemmy roześmiał się głośno. Uczony Sas dodał:
 — Co pan tak trajkota, niczem klarnet? Czy śmieje się pan z zakłopotania? Jestem bardzo ciekaw, jak pan sobie poradzi, najlepszy panie Pfefferkorn.
 — Tak — odparł Jemmy. — Pańskie pytanie jest naprawdę dosyć trudne. Nawet profesor podrapałby się w głowę.
 — Tak? Innej odpowiedzi nie ma pan dla mnie?
 — Może i mam.
 — Więc wyłóż ją na stół! Cały zamieniam się w słuch.
 — Może to wielka zawartość metalu w górach jest powodem tego skupienia elektryczności.
 — Zawartość metalu? Elektryczność nie ma z tem nic wspólnego!
 — A jednak. Czemu więc piorunochron elektryczność przyciąga?
 — Ale wylatuje spodem, a zatem można to pominąć milczeniem. Niejedno zresztą drzewo pada od pioruna, mimo że nie zawiera ani odrobiny żelaza w kieszonce od kamizelki. Nie, to nie jest dla mnie odpowiedź! W takim razie wszystkie naprzykład huty żelazne byłyby rażone piorunami.
 — A może dlatego, że się zbliżamy do magnetycznego bieguna?

29