Strona:Karol May - Szut.djvu/100

—   82   —

 — Ach! Przez kogo?
 — Mąż powiada, że to niezawodnie był niedźwiedź.
 — A kiedy się to stało?
 — Ubiegłej nocy.
 Allah l’ Allah! — zawołał Halef. — A więc ten niedźwiedź zjada nie tylko maliny! Czy zabiliście go potem?.
 — Jak możesz się tak pytać! Aby zabić niedźwiedzia, trzeba wielu ludzi zgromadzić.
 — Może mi powiesz coś bliższego o tem nieszczęściu? — poprosiłem ją.
 — Tego oczywiście dobrze nie wiemy. Koń jest dla nas niezbędny do handlu. On ciągnie nam wóz z węglami i...
 — Nie widziałem tu nigdzie wozu!
 — Tu go trzymać nie możemy dla braku drogi, po której dałoby się go sprowadzić do domu. Stoi zawsze u węglarza. Koń jednak przebywa zwykle tutaj, gdy jesteśmy w domu. W nocy zostaje na dworze, aby się paść. Nie ujrzawszy go dzisiaj rano, wyszliśmy go szukać i znaleźliśmy trupa tam obok skały. Był rozszarpany, a gdy mąż przypatrzył się śladom, powiedział, że to był niedźwiedź.
 — Gdzie znajduje się teraz reszta mięsa?
 — Tam w budzie.
 — Pokaż mi je!
 — Panie, tego mi nie wolno — rzekła z przestrachem. — Mąż zabronił mi wpuszczać tam obcych.
 — Dlaczego?
 — Nie wiem.
 — A gdzież on teraz?
 — Poszedł wyszukać legowisko niedźwiedzia.
 — Ależ to wielce niebezpieczne! Czy twój mąż jest takim odważnym myśliwym.
 — Tak jest.
 — A kiedy wróci?
 — Wkrótce zapewne.
 — Tak! Czy byli dziś u was obcy?