Strona:Karol May - Szut.djvu/101

—   83   —

 — Nie. Czemu się o nich pytasz?
 — Ponieważ mąż zakazał ci wpuszczać obcych do budy.
 — Nie było tutaj nikogo, ani wczoraj, ani dzisiaj. Żyjemy tak samotnie, że rzadko kto do nas zagląda.
 W tem zabrzmiał przeraźliwy, rozdzierający uszy, wrzask. Gospodyni mówiła szybko dalej, aby odwrócić naszą uwagę, ja jednak spytałem:
 — Słuchajno! Kto to krzyknął?
 — Nic nie słyszałam.
 — Ale ja słyszałem bardzo wyraźnie.
 — To pewnie jakiś ptak.
 — Nie, to był człowiek. Czy rzeczywiście nikogo niema u ciebie?
 — Jestem zupełnie sama.
 Przytem skinęła ku drzwiom na konakdżego. Spostrzegłem to, odwróciłem się i wyszedłem.
 — Panie! — zawołała za mną. — Dokąd idziesz?
 — Do szopy.
 — Tego ci nie wolno!
 — O! Chcę zobaczyć, kto krzyczał.
 Na to konakdżi zastąpił mi drogę, mówiąc:
 — Zostań tutaj, effendi! Słyszałeś przecież, że nikomu obcemu...
 Nie dokończył. Krzyk znowu zabrzmiał głośniej i niebezpieczniej, niż przedtem.
 — Czy słyszysz? — odpowiedziałem. — To wygląda zupełnie tak, jak gdyby się ktoś w niebezpieczeństwie znajdował. Musimy zajrzeć.
 — Tego ci przecież nie wolno...
 — Milcz! Nikt nie śmie przeszkadzać mi w tem, co mnie się podoba zrobić.
 Spróbował jeszcze raz mnie zatrzymać, kobieta także, lecz bez skutku. Towarzysze udali się za mną, a za nimi konakdżi z gospodynią. Oboje szeptali coś z sobą, przyczem on przybrał minę bardzo strapioną.
 Odemknąłem jedną budę, ale nie znalazłem w niej nic prócz rozmaitych rupieci. Gdy zbliżaliśmy się do dru-