Strona:Karol May - Szut.djvu/128

—   108   —

wystrzał! Nieszczęściem kamień mi leżał na drodze. Nie dostrzegłem go, potknąłem się i runąłem, jak długi, na ziemię. Strzelba wypadła mi z ręki i poleciała niewiadomo gdzie.
 Zerwałem się czemprędzej i rozejrzałem dokoła. Strzelby nie było widać. Nie miałem czasu szukać jej, macając po ziemi. Bałem się, że hadżi w niebezpieczeństwie i nie wolno mi było stracić ani chwili. W jego obronie rzuciłbym się był na więcej niż jednego niedźwiedzia. Pośpieszyłem więc dalej, wydobywszy nóż z za pasa.
 Był to mój stary wierny gnyp bowie, o skrzywionej klindze, który towarzyszył mi tyle lat bez zawodu. Jedno dobrze wymierzone pchnięcie sprowadzało śmierć nawet u szarego grizzli; doświadczyłem już tego.
 Pośpieszyłem oczywiście ku szopie.
 — Osko, gdzie niedźwiedź, gdzie? — zawołałem już zdala.
 — Na dworze, na dworze — odpowiedział z wnętrza.
 — Czy Halef był tu?
 — Tak, ale pobiegł znów za niedźwiedziem.
 Stanąłem obok drewnianej ściany. Dwie deski były wyrwane.
 — Tędy chciał się niedźwiedź dostać — rzekł Osko. — Dałem mu dwie kule.
 — I trafiłeś go?
 — Nie wiem. Deski załamały się dopiero po strzale.
 — W którą stronę pobiegł Halef?
 — Słyszeliśmy, że na prawo.
 — Zostańcie tu i uważajcie! Zwierz może znowu nadejść.
 Popędziłem w wymienionym kierunku. Drzwi do domu były otwarte, a ktoś stał w nich. Poznałem to po cieniu, który padał od postaci, ponieważ wewnątrz płonęły smolaki.
 Poczułem pod nogami jakieś ludzkie ciało, potknąłem się o me, lecz nie upadłem.