Strona:Karol May - Szut.djvu/143

—   123   —

 Było już po drugiej godzinie, gdyśmy się spać położyli, a około szóstej zbudził nas Omar; on bowiem miał wartę ostatnią.
 Udaliśmy się nad potok, aby się obmyć, a potem chcieliśmy wejść do domu. Był zamknięty, a na nasze pukanie wyszła gospodyni.
 — Gdzie nasz przewodnik? — zapytałem.
 — Tu w izbie. Śpi jeszcze.
 — W takim razie zbudzę go.
 Leżał na łachmanach, które tworzyły łoże Mibareka i udawał, że śpi. Gdy trąciłem go mocno kilka razy, zerwał się, ziewnął, wytrzeszczył na mnie oczy, niby bardzo zaspany i powiedział:
 — To ty, panie? Dlaczego mnie już budzisz?
 — Bo chcemy ruszać.
 — Która godzina?
 — Pół do siódmej.
 — Dopiero? Czas spać jeszcze z godzinę.
 — Moglibyśmy spać i cały dzień, ale tego nie uczynimy.
 — Pośpiech zupełnie zbyteczny.
 — Ja lubię jechać wczesnym rankiem. Obmyj się, byś się orzeźwił!
 — Obmyć? — spytał zdumiony. — Głupibym był! To szkodzi myć się tak wcześnie.
 — Gdzie Junak? — zapytałem.
 — Niema go?
 Spojrzał dokoła, jakgdyby szukał. Stara odrzekła:
 — Mąż poszedł do Głogowika.
 — Tam, skąd my przybywamy? Czemuż nie pożegnał się z nami?
 — Nie chciał wam przeszkadzać.
 — Tak! A cóż tam robić zamierza?
 — Chce kupić soli do marynowania.
 Wskazała na leżące w kącie kawałki niedźwiedziego mięsa. Wyglądały one bardzo nieapetycznie.
 — A w domu soli nie macie?
 — Tyle nie.