Strona:Karol May - Szut.djvu/154

—   132   —

 — Bo tak lepiej zobaczysz.
 — Spóźnimy się!
 — Jeszcze ci nigdy dzisiaj nie było tak pilno. To jakaś bardzo tajemnicza woda.
 — Jakto? — spytał ciekawie, nic nie przeczuwając.
 Stałem u stóp małej kaskady i oglądałem dolne jej stopnie. Przewodnik zeskoczył z konia i do mnie przystąpił. Tamci zsiedli także.
 — Przypatrz się tej paproci tam w górze! Czy nie widzisz, że jest wyrwana?
 — Wcale nie.
 — Ja zaś sądzę, że tędy ktoś wchodził, chciał się przytrzymać i wyrwał z ziemi roślinę.
 — To może burza.
 — Burza? W tym zakątku nie było nigdy burzy, ani wiatru. Nie, to był człowiek.
 — A co ciebie to obchodzi?
 — Bardzo wiele, bo to był ktoś nam znajomy.
 — Nie może być. Któż taki?
 — Junak.
 Pobladł, gdy usłyszał to imię.
 — Effendi, co ci z tym Junakiem? Wszak udał się do Głogowika.
 — Nie, on jest na górze. Tu na dole nagromadził się strącony piasek. Junak jest nieostrożny. Skoro nam kazał powiedzieć, że udał się do Głogowika, nie powinien był być tak głupim i dotykać tego piasku bosemi nogami. Wie przecież, że zauważyłem wieczorem, iż brakuje mu palca, a tu masz wyraźny odcisk stopy o czterech palcach, jak przedtem nad brzegiem potoku. Wszedł tu na górę. A czego tam szuka?
 — Effendi, to nie on! — zapewniał przewodnik trwożnym głosem. — Jedźmy dalej!
 — Muszę się pierwej przekonać, kto z nas ma słuszność. Wejdę tam, aby mu się przypatrzeć.
 — Panie, możesz spaść i skręcić przytem kark i nogi połamać.