Strona:Karol May - Szut.djvu/160

—   138   —

wydawszy głosu z siebie. W tej chwili stanął już przy mnie Halef.
 — Czy także wiązać? — zapytał.
 — Tak, ale jeszcze nie teraz. Pomóż mi, bo ciężki!
 Zanieśliśmy olbrzyma w pobliże krawca i przywiązaliśmy go do drzewa tak samo jak tamtego. Usta miał niedomknięte. Podważyłem mu je najpierw klingą noża, a potem rękojeścią. Silny był, więc potrzeba było więzów podwójnych, wskutek czego zużyliśmy wszystkie rzemienie. Lasso zatrzymałem na wypadek, gdyby nam jeszcze jeden wpadł w ręce, któregoby należało związać, by nam nie uszedł. Pistolety i nóż, znalezione za pasem Bybara, złożyliśmy razem z bronią Suefa.
 — Jeszcze trzech pozostało — rzekł Halef — drugi Aladży, Manach el Barsza i Barud el Amazat.
 — Nie zapominaj o węglarzu, który także jest tu na górze.
 — Nie liczę tego łajdaka. Czem są ci czterej wobec nas dwu? Czy nie pójdziemy do nich otwarcie i nie zabierzemy im broni?
 — To byłoby zbyt śmiałem.
 — A po co weszliśmy tutaj?
 — Nie powziąłem przytem ściśle określonego planu. Chciałem ich podejść, a co potem, to się miało dopiero pokazać.
 — I pokazało się. Dwaj są już rozbrojeni i skrępowani, a z tamtych kpimy sobie.
 — Ja natomiast wcale nie. Gdybyśmy mieli w ręku brata Aladżego, wtedy moglibyśmy się z tamtymi trzema prędko załatwić.
 — Hm! A gdyby nadszedł?
 — Byłby to przypadek.
 — Albo, zihdi... mam myśl. Czy nie dałoby się go tu zwabić?
 — W jaki sposób?
 — Czy nie mógłby go Bybar zawołać?
 — To niezła myśl. Rozmawiałem z Aladżymi przez kilka godzin i znam ich głosy. Bybar ma