Strona:Karol May - Szut.djvu/19

—   7   —

 — O czemże mówili?
 — O jakimś Kara Ben Nemzi, który musi umrzeć wraz z towarzyszami.
 — To ja nim jestem, ale mów dalej!
 — Wspomnieli o konakdżim nad Treską, u którego chcą dzisiaj wieczorem się zatrzymać i o węglarzu, którego nazwisko wypadło mi z pamięci.
 — Czy nie nazywał się Szarka?
 — Tak, tak; Jutro mają go odwiedzić. Mówili także o jakimś Szucie, którego w Kara-kara... zapomniałam tej nazwy.
 — Karanirwan?
 — Tak, którego zastaną w Karanirwan-chan.
 — Czy wiecie, gdzie leży ta miejscowość?
 — Nie. Oni tego także nie powiedzieli. Ale mówili o jakimś bracie, z którym się tam jeden z nich spotka. Jego imienia niestety nie mogę sobie przypomnieć.
 — Może nazywał się Hamd el Amazat?
 — Tak, tak w istocie. Ależ, panie, ty wiesz więcej odemnie!
 — Wiem oczywiście już dużo i chcę się tylko zapomocą tych pytań przekonać, czy się nie mylę.
 — Opowiadali także, że w tem Karanirwan-chan uwięziony jest kupiec, od którego żądają wykupu. Śmiali się z niego, ponieważ zamierzają go nie wypuścić na wolność, nawet jeżeli złoży okup. Chcą z niego wycisnąć, co się da, a gdy już nic mieć nie będzie, wówczas go zamordują.
 — Ach! Domyślałem się czegoś podobnego. Jak ten kupiec dostał się do Karanirwan-chan?
 — Zwabił go tam wymieniony przez ciebie Hamd el Amazat.
 — Czy nie powiedziano, jak się ten kupiec nazywa?
 — To było obce, zagraniczne imię i dlatego nie spamiętałam go sobie, zwłaszcza że bałam się bardzo.